Toen Spaanse missionarissen de passiebloem in Zuid Amerika ontdekten, zagen zij in de 5 kelk- en 5 kroonbladeren een verwijzing naar 10 van de 12 apostelen (dus zonder Petrus en Judas). De 3 stampers leken op kruisingsspijkers. De corona was de doornenkroon. Ranken waren de zweep of gesels, schutbladen stelden de 3 Maria's voor, en het blauw verwees naar de hemel (of het blauwe gewaad van Maria, wat u wilt). Hoe het ook zij, deze legende van de passiebloem, die zich om het kruis van JC wond, is onzin, want de bloem werd pas in de 16e eeuw ontdekt. Maar wie wil, gelove het gerust.
Oorspronkelijk komt de passiebloem voor in Amerika/Zuid Amerika, Cariben. Ruim 500 soorten zijn bekend. Een 3tal groeit ook in Australie, en ook Oceanie en Azie kent men passiebloemen.
De bladeren van de Passiflora incarnata worden in de *westerse) kruidengeneeskunde als kalmerings- en slaapmiddel gebruikt. Indianen gebruikten de passiebloem als bloedtonicum, tegen zenuwpijnen en rusteloosheid. Tegen schimmelinfecties van de huid, zwelling en krampen pasten de Maya's dit toe en de Azteken gebruikten het als braakmiddel, voor bedwelming, kalmering en ter bloedzuivering. Deze grote hommel heeft nergens last van, ik kreeg maar één kans om hem te fotograferen.
De Passiflora edulis produceert eetbare zalige vruchten. Moet je wel de juiste soort hebben. Die van ons geeft oranje vruchten, die niet eetbaar zijn. Ondanks label dus geen ''edulis''. Of de plant mist de kruisbestuiving. En dan schijn je er ook nog ''high'' van de scheutjes te kunnen worden (na bewerking).
Maar vooral is het genieten; een droom van een bloem = een passie van een droom.
Het vruchtje moet nu alleen nog geel-oranje worden.
Dank voor je bezoek en je eventuele commentaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten